Welkom

Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...

Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.

Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.

Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.

Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.

Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.

Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!

woensdag 18 april 2018

EGSU, magische letters!

Ze staan er echt, in mijn logboek: EGSU of te wel Duxford! Eindelijk is het eens gelukt dit vliegende museum te bezoeken met de Mooney. Dit veld bij Cambridge is een bezoek alleen al waard vanwege de historie en zijn rol tijdens de slag om Engeland, maar ook na de Tweede Wereldoorlog bleef het een luchtmachtbasis tot het een museum werd, maar wel met behoud van de luchthaven. Je treft er een grote verscheidenheid aan vliegtuigen aan van voor de tweede wereldoorlog, maar ook van ver daarna. Zowel militair als civiel.

Een foto van een plaatselijke spotter: Fred Taylor

Ik ben er zo'n vijf uur geweest, maar je moet er eigenlijk twee volle dagen zijn om alles echt in je op te kunnen nemen. Deze plek is uniek in de wereld en een Mekka voor iedereen die geeft om vliegtuigen. De Royal Airforce (RAF) bestaat trouwens 100 jaar dit jaar!

Staat niet alleen maar mooi te wezen, maar het meeste vliegt gewoon nog! Net als deze prachtige Hurricane

Naast de collectie van het Imperial War Museum vind je ook een hoop gespecialiseerde bedrijven die historische vliegtuigen luchtwaardig houden of maken. Je kan deze werkplaatsen gewoon bezoeken, tussen de vliegtuigen doorlopen en de monteurs vragen stellen. Geweldig om te zien aan wat voor een moois daar allemaal gewerkt wordt.

Er staat hier zoveel moois en die geur van olie en spandoek...

De vlucht naar Duxford is overigens goed te doen, de oversteek van het kanaal blijft natuurlijk wel spannend, want als de motor stopt lig je in het water. Rond deze tijd is dat water een graad of zes en ben je koud voordat ze je uit het water hebben geplukt. Om die reden heb ik ook een opblaasbaar vlot geregeld, dat vergroot de overlevingskansen aanzienlijk. Ik maakte de oversteek tussen Haamsteede VOR en Clacton VOR, dat betekent zo’n 45 minuten buiten bereik van land, al heel snel zie je om je heen alleen maar Noordzee en dat is best angstig. Heel nauwkeurig houd je de motor dan maar in de gaten, olietemperatuur en -druk en natuurlijk de brandstof. Maakte hij dat geluid altijd al? Heb ik wel gedraind? Zou Maurice die magneten wel goed hebben gemonteerd...? Natuurlijk loopt de motor gewoon door en komt er weer land in zicht. Ze zeggen wel eens dat de motor niet weet dat hij boven water vliegt, maar ik vind dat altijd maar een raar gezegde. Alsof hij door dat wel te weten z'n krukas ineens in tweeën breekt of z'n brandstof pomp opblaast? Ik geloof niet dat de Continental zo'n klootzak zou zijn, maar een Lycoming? Die misschien wel... Na Clacton is het dan nog maar 20 minuten naar de bestemming, de totale vliegtijd bedroeg 1.36 heen en terug.

Alleen maar zee...


Engeland ligt nog in Europa, maar wel buiten het Schengen gebied. Dit vraagt om wat meer voorbereiding voor de douane en immigratie. Bij die voorbereiding is de website Gendec (afkorting voor General Declaratiom) buitengewoon behulpzaam, gemaakt door een stel Nederlandse vliegers. Via deze site kun je eenvoudig zowel de GAR als Gendec filen. Ik werd dan ook gebeld vanochtend door de marechaussee: paspoort controle zowel bij vertrek als aankomst op Teuge. Na een paar negatieve berichten in het nieuws over immigratie en douane problemen in de kleine luchtvaart zie je de marechaussee vaker op Teuge. Op Duxford werd overigens nergens meer naar gevraagd, de ontvangst was allerhartelijkst. Veel van het werk wordt hier gedaan door vrijwilligers met een passie voor luchtvaart, dus daar heb je eigenlijk direct een klik mee.

Alvast even tanken alvorens al het moois te bewonderen!


Na een paar uur ademloos te hebben genoten was het alweer tijd om te gaan en langzaam moest ik weer richting de Mooney die geduldig op me stond te wachten. De havenmeester waarschuwde me nog voor het gecontroleerde luchtruim van London Stanted en ook London Info deed eigenlijk niet veel meer dan steeds tegen me zeggen dat ik vooral niet in gecontroleerd luchtruim moest komen. 'Remain outside controlled airspace' dat is eigenlijk het enige wat je te horen krijgt naast de heersende luchtdruk. Het spreekt voor zich dat je niet de TMA van een van de drukke velden om Londen in vliegt, dus als ze daar steeds zo expliciet op hameren denk je snel - onterecht - dat je een fout maakt. Voorzichtigheid is natuurlijk wel geboden, want dit is een bijzonder druk stuk lucht.
De vlucht terug was een kopie van de heenvlucht, Duxford, Clacton, Haamstede en door naar Teuge en het weer was nog altijd perfect. Door het verplaatsen van het hoge drukgebied dat voor dit mooie weer zorgde had ik zowel heen als terug een lichte tegenwind, m'n enige klacht over een anders volmaakte dag.

Zeeland!

Wat een geweldige dag is het geworden en wat is Engeland een mooie bestemming! Zo dicht bij, maar door de zee toch best ver weg, tenzij je vliegt. De stad Cambridge ligt hier op een steenworp vandaan, ook een mooie bestemming lijkt me.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten