We vertrokken om elf uur 's-ochtends - geheel tegen de gewoonte in - mooi op tijd vanaf Teuge. Om optimaal gebruik te maken van de prestaties van de Mooney en de rugwind wilden we op flightlevel 170 vliegen en dat is zo'n 5.000 meter hoog. De Mooney heeft een turbo, die de lucht als het ware in de motor perst. Op hoogte levert dat een aanmerkelijk prestatievoordeel op. Een interessante uitleg daarover lees je hier (Engels).
In het midden van de foto lees je de letters GS met daaronder 220, een snelheid over de grond van 220 knopen, meer dan 400 kpu!
Vanwege de ijle lucht moesten we aan de zuurstof dus voor vertrek hadden we de canules al klaar gelegd. De route heen voerde dwars over Duitsland, Fulda, de Harz, Tsjechie, langs Praag en zo naar Wenen.
Onderweg moesten we aan de zuurstof, die 'witte snorren' zijn canules die O2 rechtstreeks in je neus blazen
De weersvoorspelling was redelijk goed voor de heenweg, maar als je zo'n eind vliegt dan heb je zelden overal perfect weer (hemels breed vlogen we zo'n 800 kilometer). Boven Tsjechie moesten we rekening houden met onweersbuien (cumulonimbus of CB's in pilotentaal) die begonnen te ontwikkelen rond onze geplande passage en dat bleek te kloppen.
Op de grens met Oostenrijk stonden inderdaad deze indrukwekkende vrienden, gepaste afstand bewaren...
Als je de CB's ziet kan je er prima omheen vliegen, maar zouden we door andere wolken geen zicht hebben op deze krachtpatsers dan is doorvliegen geen optie, door een CB vliegen is iets wat in alle gevallen moet worden afgeraden. We hadden dus een kleine kans op een uitwijk naar Karlovy Vary of Praag, voor beide steden geldt dat dat ook geen straf zou zijn geweest. Tussen een aantal CB's door konden we onze arrival voor Wenen-Schwechat gaan vliegen, in overleg met de verkeersleiding konden we de geplande koers af en toe verleggen omdat deze ons anders recht de wolken in zou sturen. De arrival is 'de afrit van de snelweg (airway)' naar de eindnadering of de approach. De approach die we moesten vliegen was de ILS voor baan 34 en al heel snel mochten we wat afwijken van de standaard arrival en liet de luchtverkeersleiding ons stukken afsnijden totdat we mooi voor de baan vlogen. De toren vroeg ons de snelheid er op te houden, want achter ons was het dringen en zo'n beetje al het andere verkeer is sneller dan ons en loopt dus in. Je kent het wel, zo'n irritante brommobiel op een 80 kilometerweg. Wij waren de irritante brommobiel. Na de landing konden we taxiën naar onze parkeerplek en dat is altijd een uitdaging op zo'n groot veld: de juiste weg vinden. Gelukkig ging dat prima, met behulp van de iPad.
De Mooney staat uit te hijgen in de zon op het Weense asfalt
Eenmaal aangekomen konden we direct tanken en voordat we er erg in hadden zaten we in een taxi naar ons hotel. De afhandeling op Wenen was keurig net en vriendelijk, vanwege het naderende onweer kregen we zelfs een plekje in de hangaar voor de Mooney. Onze vliegtijd van Teuge naar Wenen was maar 2:45, we hebben daar ongeveer 130 liter brandstof voor verstookt. Lijkt veel, maar niet zo gek vergeleken met een flinke auto.
Wenen is een mooie stad, tenzij je een hekel hebt aan barok. Veel trekpleisters zijn prima te voet bereikbaar zo ook de favoriete tassenwinkel van mijn vrouw! Ik had een verlanglijstje mee... We hebben genoten van de stad, mooi weer, vriendelijke mensen en op elke uithoek wel is iets te zien.
Hier is 'ie geboren: de Sachertorte
Wenen heeft niet echt dat metropolitische gevoel van andere hoofdsteden zoals Berlijn, London of Parijs, maar het is een chique, statige stad die nog een beetje de sfeer uitademt van de culturele en politieke hoofdstad ie het tijdens de Belle Epoque was. Het bezoek was eigenlijk ook veel te kort om alles wat de stad te bieden heeft te bekijken, maar een eerste indruk maak je maar een keer en die eerste indruk was heel goed.
Een kleine knuffel voor de ketel, met de 'Brau Kultur' zit het wel goed!
Op maandagmiddag stond de taxi alweer te wachten voor de terugreis. Het weer zou beter zijn dan de dag er voor, maar de wind die we zondag mee hadden, hadden we nu tegen. Iets meer vliegtijd dus. Alweer keurig op tijd stonden we weer bij de Mooney, die netjes klaar was gezet en in de zon op ons stond te wachten. We hadden een 'slot' dat betekent dat je een tijdsvak van 10 minuten hebt om je start-up te vragen en dat lukte, zonder vertraging! Het motortje liep keurig en de verkeersleiding vroeg of we in plaats van baan 34 van baan 29 wilde vertrekken, dat scheelde aanzienlijk in taxi-tijd. Natuurlijk wilden we dat, maar dat betekende ook dat we een hele nieuwe 'departure' of eigenlijk de 'oprit naar de snelweg' moesten voorbereiden. Dan is het wel lekker dat je met z'n tweeën bent. Thomas taxiede naar de baan en ik stelde de apparatuur opnieuw in, dus we konden meteen weg.
Een laatste blik op de luchthaven terwijl de verkeersleiding ons richting Tsjechie dirigeert.
De vlucht terug was na de vertrekprocedure eigenlijk heel eenvoudig. We klommen weer naar een flinke hoogte, FL180 (5.500 meter) dit keer en genoten van het uitzicht. We werden steeds weer van de ene radarcontroller naar de andere radarcontroller doorgegeven terwijl Oostenrijk, Tsjechie en Duitsland onder onze vleugels door gleden. Af en toe kregen we een 'direct', dan mag je een stukje van de airway afsnijden, maar heel veel tijdwinst leverde dat niet op.
Als je naar een druk veld als Wenen vliegt ben je onderweg druk met de voorbereiding van de nadering, landing en het taxiën, maar op Teuge is dat allemaal niet zo ingewikkeld. We konden rustig even nagenieten van de afgelopen twee dagen én het mooie uitzicht.
Wederom CB's in de verte die ons uitzwaaiden, mooi he?
Na bijna drie uur konden we ons alweer aanmelden bij 'Dutch Mil', de Nederlandse luchtverkeersleiding die ons alleen nog maar 'direct destination' klaarde, we konden rechtstreeks naar Teuge waar we tien minuten later landden. Totale vliegtijd voor de terugweg was 3:10. M'n pa wachtte ons al op, benieuwd naar de verhalen. Wat een trip!
