Welkom

Met veel plezier las ik andere blogs over ervaringen van vliegers in opleiding voor hun vliegbrevet ofwel Private Pilots License (PPL), waarom dan zelf ook niet mijn ervaringen delen? Bovendien is het voor mijzelf ook een naslagwerk, regelmatig lees ik oude berichten terug. Ze geven meer inzicht dan mijn logboekje. Behalve jij, ik en wat Russische spambots, leest geen hond dit blog namelijk...

Een korte inleiding is misschien wel nodig. Mijn naam is Mark (geboren '81), getrouwd en vader van twee dochters van negen en elf jaar oud. Alweer even ben ik bezig met luchtvaart. Vanaf mijn vijftiende zweefvlieg ik, eerst op Terlet, bij Arnhem en vervolgens vanaf mijn zeventiende op Teuge (tussen Apeldoorn en Deventer), bij de Vliegclub Teuge. Aanvankelijk heel intensief, maar nu vanwege andere/extra prioriteiten wat minder. Sterker nog, ik ben er in 2017 helemaal mee gestopt, een lastige beslissing. Hoofdzakelijk gaf ik les in het weekeinde, al kwam daar de laatste tijd niet zoveel meer van. Sinds 2012 heb ik ook mijn PPL gehaald voor eenmotorige vliegtuigen (single engine piston, of SEP). Tot September 2020 vloog ik op een Mooney M20K uit 1987 en dat was best wel luxe, want de Mooney was aanmerkelijk sneller en beter uitgerust dan de gebruikelijke Pipers en Cessnae waarop meestal wordt gevlogen.

Motorvliegen bood ook een mooie aanvulling op zweefvliegen, bovendien was het een erg leuke hobby om samen met mijn vader te delen. Zweefvliegen is niet te overtreffen wanneer het om vliegen zelf gaat, zelfs een rondje van een uur over de Veluwe geeft erg veel voldoening. Motorvliegen is anders, gevoel met het vliegtuig en de omgeving heb je toch wat minder, maar de charme is het vliegen van afstanden en het bezoeken van plekken, waar je normaal gesproken niet zo makkelijk komt. Al eens op de Duitse Waddeneilanden geweest, bijvoorbeeld? Tijdens mijn opleiding ben ik zowel alleen, als met instructeur al op verschillende velden in Nederland en Duitsland geweest en daarin zit het plezier, het reizen met een vliegtuig. Echte vrijheid.

Vliegend met mijn vader, die mij naast veter strikken ook de liefde voor het vliegen heeft bijgebracht, en een goede vriend heb ik de afgelopen jaren een groot deel van Europa bezocht van Kopenhagen tot de Canarische Eilanden en een heleboel daar tussenin. Een voorrecht om op die manier wat van ons deel van de wereld te zien. Op die tochten heb ik altijd wel gevlogen, maar nooit als gebrevetteerde en daar moest maar eens verandering in komen! Omdat een eerdere poging jaren geleden om mijn brevet te verkrijgen strandde op de theorie ben ik mijzelf die eerst eigen gaan maken samen met de noodzakelijke Radio Telefonie bevoegdheid. In maart 2009 ben ik met een cursus begonnen en in het voorjaar van 2010 had ik al de noodzakelijke zeven vakken behaald. Er kon met de praktijk worden gestart. Daarover ben ik dit blog gestart en inmiddels heb ik in het voorjaar van 2012 mijn brevet gehaald.

Ik was nog niet uitgeleerd, want ik wilde ook graag mijn instrument bevoegdheid halen. Tot dat moment mocht ik alleen overdag en 'op zicht' vliegen. Dat beperkte de bruikbaarheid van het brevet nog wel in enige mate. Voor de wat langere reizen betreft is de instrument bevoegdheid een must, bovendien kan ik dan ook alle mogelijkheden die de Mooney bood volledig uitnutten. Mijn laatste vak theorie heb ik in juni van 2017 gehaald. De nazomer van 2016 ben ik met de praktijk gestart op Stadtlohn (EDLS) bij Henk Ooink van Air Stadtlohn. Mijn praktijk radiotelefonie (RT) deed ik online, zelfs het examen! Ik heb na ongeveer 55 uur 'instrument tijd' het praktijkgedeelte in november van 2018 succesvol afgerond met een examen. Je leest in dit blog over mijn lessen, over IFR en VFR vluchten, mijn ervaringen met de Mooney en bij de Vliegclub Teuge waar ik vanaf 2021 met plezier vlieg op de C172 met Garmin G1000 en dieselmotor: de PH-VTB.

Ik probeer dit blog na iedere vlucht bij te werken, meestal zal dat wat rommelig zijn met hier en daar een spelfout, de dagen daarna werk ik een en ander bij en vul aan. Voel je vrij om te reageren op mijn blogposts, ik kijk uit naar je reactie.

Vergeet trouwens niet je te abonneren op mijn YouTube kanaal!

maandag 10 november 2014

IFR naar Teuge?

Innoveren of verdwijnen zal de directie van mijn thuisbasis Teuge gedacht hebben. Na de baanverlenging is er nu ook baanverlichting en een heuse IFR nadering aangelegd. Met andere woorden Teuge is nu ook aan te vliegen bij nacht en ontij. Dat is best groot nieuws voor zo'n klein veldje. De IFR landingen zijn sterk aan banden gelegd, omdat deze alleen 's-ochtends heel vroeg, of 's-avonds laat mogen worden uitgevoerd. Men wil de klagers van overlast bijvoorbaat al tegemoet komen. Je moet 24 uur van te voren vragen dat je een dergelijke landing wil maken en toestemming krijg je dan ook niet zomaar. Eigenlijk is deze faciliteit er alleen voor commerciële operaties en niet voor hobbyvliegers zoals ik dat maar ben. Eigenlijk is dat jammer want samen met de benodigde papieren en certificering voor vlieger en vliegtuig maakt dit systeem Teuge een veel bruikbaarder en veiliger veld dan voorheen. Toch wordt gebruik van dit veilige systeem ontmoedigd om de milieulobby tegemoet te komen.

autogyro's op Stadtlohn


Samen met mijn vader heb ik deze GPS nadering eens uitgeprobeerd, helaas moesten we de poging op 1.000 voet staken, omdat de gewone circuitprocedures in gebruik zijn, het was immers overdag. De Mooney is eigenlijk voor dit soort werk gemaakt. We vlogen van Stadtlohn terug naar Teuge. Stadtlohn (EDLS) is een prima veld, waar je voordelig kan tanken en landingen kan oefenen. Voor vertrek heb ik de GPS aan boord van de Mooney geprogrammeerd op deze nieuwe nadering die begint op 3.000 voet achter Deventer. Het is een "straight-in" nadering op baan 26. Na het eerste punt te hebben aangevlogen nam de automatische piloot het werk over, en vloog ons richting de baan. Na passage van een tweede punt in het verlengde van de baan kon er worden gezakt. De Mooney deed dit vol automatisch, alleen moest de snelheid wel in de gaten worden gehouden door de vliegers zelf. dus gas dicht en neusje iets omhoog en nog steeds vlogen we met een flinke vaart van 110 KIAS richting de drempel van de baan. Alles werkte feiloos, erg luxe. Naast Twello, maar netjes voor de baan dreigden we de minimum hoogte van 1.000 voet te breken, dus automaat eraf, gas erbij en richting Siera voor een standaard VFR nadering die m.i. voor meer overlast zorgt dan de GPS nadering. Je zakt immers met weinig motorvermogen over licht tot onbebouwd gebied naar de baan, komend van 1.000 meter hoogte. Terwijl de VFR nadering je dwingt een circuit te vliegen op 700 voet (200 meter) met vermogen (en dus herrie), want je moet de voorgeschreven hoogte handhaven. Al met al weer een stapje voorwaarts en in de kleine luchtvaart is dat iets groots!


Duitsland omarmt de kleine luchtvaart, maar in IFR nadering heeft Stadtlohn nog niet!